تاریخچه عود:

عود به عنوان یک سازهای سنتی در دوران باستان ظاهر شد و تدریجاً به عنوان یکی از سازهای اصلی در موسیقی عربی و ترکیه شناخته شد. نقش اصلی عود در موسیقی عربی به عنوان ساز اصلی در اجرای مقامات و ترانه‌های سنتی بسیار مهم است. این ساز همچنین در موسیقی‌های مختلفی مانند موسیقی ایرانی، یونانی، اسپانیایی، و ایتالیایی نیز به کار گرفته شده است.

وسعت و نت نویسی

در بین سازهای زهی ایرانی بربط بم ترین ساز می باشد. نت نویسی آن بر اساس کلید سل است اما برای سهولت در نت خوانی و نت نویسی یک اکتاو بالاتر در کلید فا نوشته می شود. وسعت معمول صدای بربط حدود دو اکتاو است که به علت کوتاهی دسته ساز حدود یک اکتاو و نیم از منطقه ی صوتی وسط صدا دهی بهتری دارد.

کوک سیم ها یا وترها

بدلیل فقدان دستان بند روی دسته ی بربط اجرای تمام فواصل موسیقی ایرانی از جمله پرده ، نیم پرده و  ربع پرده امکان پذیر است بجز سیم بم ، نسبت صوتی سیم ها با یکدیگر فاصله ی چهارم در ستِ پایین رونده است. صدا دهی حقیقی یک اکتاو بم تر از نت های نوشته شده است.

ساختار و ویژگی‌های عود:

عود از چندین قطعه چوبی ساخته شده است که دارای یک صفحه صدای صاف و یک گوشه منحصر به فرد است. سیم‌های پلاستیکی یا نیزه‌ای از روی این ساز گذاشته شده و با استفاده از دسته در طول ساز قرار داده شده‌اند. صدای عود عمدتاً توسط انگشتان نوازنده به دست می‌آید و این ساز به دلیل صدای گرم و عاطفی‌اش محبوبیت زیادی در میان علاقه‌مندان به موسیقی سنتی دارد.

نقش عود در موسیقی معاصر:

همچنین، عود به عنوان یک ساز اساسی در موسیقی معاصر نیز جایگاه خود را دارد. هنرمندان مختلف در سبک‌های موسیقی مختلف از عود بهره می‌برند و با ادغام آن در آثار خود، طعمی خاص و فرهنگی به موسیقی می‌افزایند.