تفاوت انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی: ✅ تفاوت های اساسی + مثال

انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتانیایی بیش از آن که از هم متفاوت باشند، به یک دیگر شبیه هستند. مردم این دو ملت فارغ از اینکه کجا متولد شده اند به راحتی یک دیگر را درک می کنند و تبادل فرهنگی بین آن ها چشم گیر است. به طور کلی به دلیل این تبادلات، فرهنگ عامه بسیار مشابهی آن ها را به یک دیگر مرتبط می سازد. تفاوت های بین این دو نوع از زبان انگلیسی بسیار هستند ولی چشمگیر نیستند. به همین دلیل می توان گفت که در یک راستا حرف می کنند. در این مقاله به معرفی بعضی از تفاوت های مهم انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی می پردازیم.

انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی: تفاوت های املایی

میان صدها مورد از واژگان بریتانیایی و آمریکایی تفاوت املایی وجود دارد. بسیاری از این تفاوت های املایی از آنجایی سرچشمه می گیرد که نوآه وبستر آمریکایی، که آغازگر دیکشنری مشهور وبستر بود، سعی داشت که نه تنها شکل املایی کلمات انگلیسی را به شیوه تلفظ آن ها نزدیک تر سازد، بلکه با این اصطلاحات بدنه ای جدید ایجاد کند که استقلال آمریکا از انگلستان را هویدا سازد.

به همین دلیل است که در ورژن آمریکایی بسیاری از کلمات انگلیسی حرف u بعد از حرف o حذف شده است. مثلا آمریکایی کلمه رنگ را به شکل color می نویسند ولی بریتانیایی ها آن را به صورت colour نگارش می کنند.

یک نمونه پررنگ دیگر در شکل گذشته افعال است. مثلا شکل گذشته افعال learn و dream در انگلیسی آمریکایی learned و dreamed است. اما بریتانیایی ها آن ها را به این شکل می نویسند: learnt و dreamt.

انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی: تفاوت در  واژگان

صدها مورد از کلمات انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی با یک دیگر متفاوت هستند. یعنی برای اشاره به مفهوم های یکسان در هر یک از این دو نوع کلمات مخصوصی وجود دارد. به نحوی می توان گفت این مورد مهم ترین تفاوت بین انگلیسی آمریکایی و بریتانیایی است.

یک نمونه خیلی واضح و مشهور کلمه آپارتمان است. انگلیسی آمریکایی از آن به عنوان apartment یاد می کند ولی انگلیسی بریتانیایی به عنوان flat. یا مثلا کلمه چیپس در انگلیسی بریتانیایی chips است ولی در انگلیسی آمریکایی French fries.

تفاوت های گرامری

تفاوت های گرامری ریزی نیز میان آن ها وجود دارد. موارد زیر از مهم ترین آن ها هستند:

اسم های جمع

در انگلیسی آمریکایی برای اسم های جمع از فعل مفرد استفاده می شود ولی در انگلیسی بریتانیایی هم فعل جمع و هم مفرد. منظور از اسم های جمع اسم هایی است که s جمع ندارند ولی از نظر معنایی جمع محسوب می شوند. مانند

That famous jazz band is great.

The famous jazz band are great.

فعل های کمکی

در معنای بعضی از افعال کمکی تفاوت هایی وجود دارد. مثلا استفاده از shall در انگلیسی بریتانیایی بسیار رایج است. در حالی که در انگلیسی آمریکایی shall به شدت رسمی محسوب می شود و جایگزین هایی مثل should یا will رایج تر هستند.

یک مورد دیگر هنگام استفاده از فعل need است. چیزی مانند needn’t که با یک فعل ساده دنبال می شود در انگلیسی بریتانیایی رایج است ولی آمریکایی ورژن دیگری یعنی don’t need to را ترجیح می دهند.

حروف اضافه زمان و مکان

در هنگام استفاده از حروف اضافه زمان و حروف مکان مانند at و on بین انگلیسی آمریکایی و انگلیسی تفاوت هایی وجود دارد. مثلا برای اشاره به آخر هفته با دو ورژن on the weekend و at the weekend رو به رو هستیم. مورد اول آمریکایی و دوم بریتانیایی است.